บทที่ ๙ ฝันประหลาด
บ้านหลังใหญ่ กำลังมีงาน มีสาวๆ แต่งชุดไหมสีนวลเป็นโหล พร้อมกับแขกเหรื่อเต็มลานหญ้าข้างบ้านสวน เขากำลังเข้าพิธีแต่งงานกัน ธรรมดาจะต้องมีเพื่อนเจ้าบ่าวเจ้าสาว เขาอยู่ในนั้นแต่งชุดสูทสีเงิน นั่งเคียงข้างเจ้าบ่าวที่แต่งชุดสูทขาวสะอ้าน มีพิธีบายศรีสู่ขวัญ
พอหมอพราหมณ์ร่ายคำจบลง พิธีกรก็เชิญญาติผู้ใหญ่ ผูกแขนคู่บ่าวสาว และเพื่อนเจ้าบ่าวเจ้าสาว เงินแบงค์ร้อย 100 500 1,000 ในอ้อมกอดฝ้ายสีขาวคาดเหลืองขมิ้น ทยอยผูกหุ้มข้อมือคู่บ่าวสาว จนเป็นพุ่มคล้ายกำไรข้อมืออันใหญ่หนา เพื่อนเจ้าบ่าวเจ้าสาวก็พลอยได้รับกำไลข้อมือฝ้ายกอดเงินแบงก์อย่างนั้นด้วย แม้ว่าความใหญ่และหนาของกำไลจะน้อยกว่าอย่างเห็นได้ชัด แต่เขาก็อดยิ้มไม่ได้
ตัดฉาก วูบวาบที่ภาพถัดไป เขาไปนั่งเคียงคู่เพื่อนเจ้าสาว ที่แคร่ไม้ไผ่ ใต้ถุนบ้านอีกหลังหนึ่ง ห่างออกไปสักสี่ห้าหลัง ยังได้ยินเสียงเพลงลูกทุ่งหมอลำขับกล่อมคนในงาน ตอนนี้เจ้าบ่าวเจ้าสาวขึ้นปรากฏตัวบนเวทีที่หันสู่สวนผลไม้พื้นบ้านนานา สักพัก พิธีกรก็ได้เวลาสัมภาษณ์ เกี่ยวกับนิยายรักของทั้งคู่ อีกไม่นาน ทั้งคู่ก็จะลงจากเวทีเพื่อพบปะถ่ายภาพร่วมกับแขกที่ให้เกียรติมาร่วมงานซึ่งนั่งประจำโต๊ะจีน กว่าจะครบทุกโต๊ะ ก็คงใช้เวลาเกือบชั่วโมงทีเดียว เขากับเธอนั่งเคียงข้างกัน หย่อนขา สายตามองไปตามถนนดินแดงลูกรังจากงบ อบต. ปนดินทรายประจำถิ่น ที่เบื้องซ้ายเป็นป่ากล้วยและสวนหอมกระเทียม เบื้องขวาเป็นแนวรั้วไม้ไผ่ มีบ้านปลูกอยู่เป็นระยะทอดยาวไปจนถึงถนนดำ ทั้งสองสบตาแล้วหันกลับไปมองถนน บทสนทนาเงียบดำเนินไป รอยยิ้มที่มุมปากเป็นผลจากความรู้สึกข้างใน เขาและเธอเพิ่งพบกันวันนี้แต่ต่างรู้สึกว่า เหมือนเคยรู้จักกันมานานแสนนาน แล้วภาพก็เบลอค่อยๆ เลือนหายไป...
ข่อหล่องัวเงีย หันมองไปรอบๆ หน้าจอมือถือเครื่องเท่าใบพะยอมหนุ่มสาวบอกเวลาบ่าย 3 โมง เขาฟุบหลับในหอสมุดมหาวิทยาลัยไปนานแค่ไหน เขาฝันไปหรือนี่ มือขวาวางทับหนังสือ โมนผจญโลก ของ อาแล็ง ฟูร์นิแยร์ นักเขียนชาวฝรั่งเศส ความฝันของเขา พ้องกับฉากหนึ่งในนวนิยายเรื่องนี้ อืมมม...บทที่ 13 งานประหลาด ที่โมนเผอิญเดินทางไกลไปได้ร่วมงาน ได้พบสาว และเก็บมาฝัน เมื่อเขากลับมาที่โรงเรียนกินนอนแล้ว ก็วางแผนจะกลับไปที่นั่นอีก
ข่อหล่อตั้งใจจะอ่านนวนิยายปกแข็งสีม่วงเล่มย่อมๆ นี้ ให้จบภายในวันหยุดเรียนเสาร์อาทิตย์พร้อมแผนการจะกลับไปอ่านให้กะปอมก่าฟังในช่วงปิดเทอมหน้าแล้งที่จะถึงนี้
