♡♡จิ๋ว-แมวน้อยอันเป็นที่รัก☆☆
#มาให้รักให้รู้ #อยู่ให้ผูกพันห่วงใย
#จากลาให้อาลัยหา
ไม่เคยคิดว่า จะไว จะจากกันเร็วถึงเพียงนี้
จิ๋ว-สายัณห์ แมวน้อยหางกิ้น
นอนตายเบิ่งตาที่หน้าบ้าน
เห็น รู้ ก็ตอนเช้า ไปเปิดประตูเหล็กพับหน้าบ้าน
ขณะมองลอดช่องประตูไปเห็นนอนอยู่
ในใจก็แว้บคิด ยังไม่ปักใจว่าจิ๋วจะตายจาก
เลยรีบเปิดประตู
...กะแล้บ โป๊ก แป๊ก.... เสียงประตูเหล็กบานพับแต่ละบานกระทบกัน
จิ๋วยังนอนนิ่งในท่าเดิม
นอนเอียงตัวด้านซ้ายแนบพื้น ขาเหยียดออกพองาม
ในใจเริ่มคิดล่ะ จิ๋วคงจากไปจริง ๆ
ประตูเหล็กพับสุดท้ายแนบกับพับอื่น ผลักไปชิดผนังบ้าน
รีบก้าวไปนั่งก้มดูจิ๋ว
อนิจจา! ตัวแข็งแล้ว ลิ้นโผล่จากฟันนิดหนึ่ง
อุ้มขึ้นมา เห็นหยดน้ำลายตรงพื้นที่ตรงกับปาก
อุ้มเข้าบ้าน วางน้องไว้ข้างทางลาดรถเข็น
รีบเข้าไปปลุกลูกชายลูกสาว แจ้วข่าว...
ปกติจิ๋วจะมานอนเป็นเพื่อนแม่ที่ออกมาปูที่นอนเพื่อยู่เป็นเพื่อนยายที่ตื่นดึก
จิ๋วจะมาหยอก มาล้มตัวนอนใกล้ ๆ เหยียดตัวตามสบายอยู่ข้าง ๆ แม่
ข้างที่นอนตรงพื้นบ้านบริเณทางเดินเข้าครัว ตรงนั้น
บ่อยครั้งที่จิ๋วป้วนเปี้ยนมานอนตักเวลาเรานั่งกับพื้น
หรือแม้แต่ตอนเรานั่งเก้าอี้
ตอนเรานั่งโต๊ะทำงาน จิ๋วก็จะปีนมาขอทำช่วย
ถ้าเราบอก "ไม่ต้อง ๆ" และสะกิดเขาเบา ๆ เขาก็จะเดินไปที่มุมโต๊ะบ้าง
ที่ปลายโต๊ะบ้างแล้วล้มตัวลงนอน คล้ายจะบอก
"ไม่ให้ช่วย ก็ขอนอนให้กำลังใจล่ะกันนะนุด"
จิ๋วเป็นแมวหลงมา มาจากไหนไม่รู้
ตัวเล็ก ๆ ป้อม ๆ ขนออกสีอุยทุย...
ลูกสาวได้ยินเสียงแมวร้องที่โรงเก็บของหน้าห้องน้ำของบ้านหลังน้อย
ที่มีหลังคาเชื่อมต่อบ้านหลังใหญ่
เธอไปอุ้มมา "หนูเลี้ยงน้องได้ไหม"
"จะดีหรือลูก ตอนนี้เรามีสี่ตัวแล้วนะ" พ่อชั่งใจ สบตาลูกสาว
"อ้าว เลี้ยงก็เลี้ยง ตัวนี้ตัวเดียวนะ"
จากนั้นบ้านเราก็มีสมาชิกแมวเพิ่มเป็นตัวที่ห้า
มีจันทร์แรม แม่ของเด็ก ๆ สามตัว (ที่จริงมีสี่ตัว แต่ตัวหนึ่งลักหนีไปแล้ว)
ลูกสามตัวของจันทร์แรม มีหนึ่ง ตัวผู้สีขาวหม่นวิเชียรมาศ ชื่อ อรุโณทัย หรือ ไทไท สอง ตัวผู้สีดำด่างขาวตรงเท้าและท้องชื่อ อนธการ หรือ กานกาน และสาม ตัวเมียดำมิดชื่อ ราตรี หรือ ตีตี้
ทุกชื่อ ลูกสาว เธอคิดและตั้งให้ และให้น้องชายเรียกตาม
ตายาย พ่อแม่ ก็เรียกชื่อแมว ๆ ทุกตัวตามชื่อเล่นนั้น ๆ
ช่วงราวห้าปีมานี้ ครอบครัวเราจึงต้องมีภารกิจชีวิต
ดูแลแมว ซื้ออาหารเปียก อาหารเม็ด ปลาทู ปลาอื่น ๆ มาให้แมว ๆ กิน
ซื้อทรายแมวมาเติม-เปลี่ยนในกระบะ
บางช่วงเวลา แมวน้อยก็อึไม่เป็นที่ ต้องเก็บกวาดเช็ดถู
พาไปฉีดวัคซีนตามกำหนด ป่วยก็พาไปรักษาที่คลินิก-โรงพยาบาลสัตว์
เหมือนจะยุ่งยาก...
แต่แมวของเราก็ร้อยเชื่อมหัวใจของพวกเรา
ให้ใกล้ชิดกันยิ่งขึ้นได้เป็นที่อัศจรรย์
ความสูญเสีย นำมาซึ่งความเศร้าเสียใจ
วันนี้ก็เช่นกัน ขับรถไปสวนติดนาที่ห่างบ้านไปราว 15 กม.
ลูกสาวอุ้มกล่องเอกสารใส่ร่างไร้วิญญาณของจิ๋ว-แมวอันเป็นที่รัก
ร่ำไห้น้ำตาไหลไปตลอดเส้นทาง
ผมขุดหลุมขนาดกว้างกว่าตัวจิ๋วหน่อย ให้นอนได้สบาย ๆ
หลุมอยู่ใต้ร่มหม่อน ข้าง ๆ ที่ ๆ เคยฝั่งแมวอันเป็นที่รักสองตัว
ตัวแรกชื่อ "ที่รัก" เป็นยายของหลาน ๆ รุ่นเดี๋ยวนี้
ตัวสองชื่อ "โพล้เพล้" เป็นลูกสาวของที่รัก เป็นพี่สาวของจันทร์แรม-ป้าของหลาน ๆ รุ่นนี้
ขุดหลุมเสร็จ บอกลูกสาวอุ้มลังน้องจิ๋วลงจากรถ
พ่อเดินหาเก็บดอกหญ้าดอกตำลึงทองมาส่งให้ลูกสาวถือไว้
พ่ออุ้มจิ๋วออกมาจากกล่องกระดาษ วางร่างจิ๋วลงก้นหลุม
"เอาดอกไม้ให้น้อง บอกลาน้องนะลูก"
ก้นหลุมลึก ลูกสาววางดอกไม้ไม่ถึง
พ่อจึงช่วยจับต่อและนำไปวางบนร่างไร้วิญญาณของแมวน้อย
"พ่อบ่มีแนวให้ดอกเดอ มีดอกไม้หมู่นี่ กับปลอกคอนำเจ้านี่ล่ะ"
เสียงสะอื้นยังมี ไร้คำพูดใด ๆ จากพี่สาวมนุษย์
พ่อใช้มือลูบปิดเปลือกตาให้ลูกชายตัวน้อย และลูบไล้ตัวเป็นครั้งสุดท้าย
"ไปดีสมสุขเดอจิ๋วเดอ พักผ่อนเดอลูก ผ้อกันส่ำนี่ล่ะชาตินี่เฮา
จะแหม่นมาอยู่นำหน่อยเดียว มาให้ฮัก จากให้คึดฮอดแท้เดนอ อ้าว หลับให้สบายเดอ พักผ่อน ๆ สา"
พ่อนำลูกสาว ค่อย ๆ หว่านดินลงกลบร่างจิ๋ว-แมวน้อยที่น่ารักทีละนิด ๆ
แล้วจึงจัดการโกยดินกลบหลุม...
ยามเช้าหญ้าหมาดฝนฉ่ำ รอบ ๆ รายล้อมหลุ่มฝังศพจิ๋ว
ไม่นาน พอตะวันขึ้นพ้นทิวไม้เหนือหลังคาบ้านของชาวบ้านสว่าง-หนองเสือ แสงคงจะสาดส่องต้องเม็ดน้ำใส ๆ ที่ยังค้างบนใบหญ้า
ให้เปล่งประกายส่งทางดวงวิญญาณน้อย ๆ ของจิ๋ว-สายัณห์
ให้เดินทางไกลไปสู่เส้นทางของชีวิตใหม่
ไปเริ่มต้นชีวิตอีกครั้ง ที่ไหนสักแห่ง ๆ.
