กรมอุตุว่า ห้าถึงเก้ากันยาฝนมาหนักมาก
ชีวิตบ่าวทิค่อยเคลื่อนไป
จากจุดที่ยืนกลางทุ่งการงานสู่ป่าการงาน...
ความสุขแปรรูปคือเมฆฟ้า
จากขาวเป็นเทาเป็นทึมเป็นดำทะมึน
ค่อยร่วงรายเป็นเม็ดเป็นฝอยเป็นสาย
ร่ำรั่วลงพื้นแด่แผ่นผืนโลกา
มิอาจชูชันพุ่งสู่นภากาศ
ลีลาระบำใบข้าวเขียวขจี
ยั่วล้อให้พรำสายมิหยุดหย่อน
เพลงกบเขียดแมลงนาทุ่งขับกล่อม
น้อมใจให้ผ่านมาฝากชื่นฉ่ำเย็น
สายลมเรี่ยยอดหญ้าคันแทนาเหล่านั้น
เพลินใจให้ลงเม็ดงามถามข่าว
แต่ละสิ่งงอกงาม เติบโต ใช้ชีวิต แผ่ฝากชีวา สื่อสารชีวัน
บ่าวทิมิอาจเป็นเมฆฟ้าหรือสายฝน
แน่แท้ ก็มิอาจเป็นลีลาใบข้าว
มิอาจเหมือนทำนองเพลงแห่งสรรพสัตว์
หรือแม้สายลมทุ่ง เขาก็มิอาจคล้ายแม้ส่วนเดียว
แล้วไฉนเล่า หนุ่มคนหนึ่ง
จะเป็นเฉกใครอื่นได้
หรือแม้แต่ละม้ายเหมือนใครสักคนก็หามีไม่
โอ ความคิดอ่านใคร
"บ่อาจเป็นไปได้" เหมือนใครสักเสี้ยวคน.
-ทางหอม-
พุธที่เจ็ดกันยายนสองห้าหกห้า
