คำแต้มของ ธีรยุทธ บุษบงค์
(ตีพิมพ์ครั้งแรกใน สยามรัฐรายวัน-ชาวกรุง ๒๕๔๔)
เธอรู้ตัวบ้างไหม
มันไม่เคยจางหายไปจากชีวิต
ข้างในนั้น
กลิ่นสายน้ำห้วยครกที่เอื่อยไหลลงสู่ลำแม่มูล
ติดตัวเธอไป
ในรถโดยสารสู่เมืองใหญ่
ในรถไฟสู่กรุงลุ่มลำเจ้าพระยา
กลิ่นหญ้าฟางข้างเถียงนาใต้ร่มหว้าชรา
ติดตัวเธอไป
ในตึกเรียนปริญญา
ในห้างสรรพสินค้า ร้านมิยอมหลับ
กลิ่นดอกไม้หอมของทุ่งรักหลังฤดูเก็บเกี่ยว
จะยังติดตัวเธอไป
ในห้องแอร์สำนักงาน
ในห้องคาราโอเกะ คลับบาร์
ตัวเลขอายุเพิ่มสู่หลักสองหลักซาว
เธออาจลืมไปว่ามันยังคงอยู่
กลิ่นผ้าไหมแม่ที่เพิ่งตัดจากหูกทอใหม่ใหม่
กลิ่นจอบเปื้อนเหงื่อพ่อที่เพิ่งว่างจากมือดำด้าน
กลิ่นแกงปลาช่อนหนองไผ่ใส่ดอกและหัวหอม
กลิ่นผักกะแยง มดแดงเปรี้ยว
กลิ่นปลาร้า
ส้มตำ เมี่ยงลำข่า
.............................
.............................
โอ...กลิ่นพี่น้องเชื้อแถว
กลิ่นที่ไม่เคยเป็นอื่น
จะยังติดตัวเธอไป
ไม่มีวันจางหาย.
