ใบซ่อนดอก
คำแต้มของ ธีรยุทธ บุษบงค์
(ตีพิมพ์ครั้งแรกใน สยามรัฐสัปดาหวิจารณ์ ๒๕๔๕)
ใบไม้เหมือนเสื้อผ้า
ปิดซ่อนบางสิ่ง
เปิดเผยบางส่วน
ดอกไม้แต่งต้นสง่า
ซุกใต้ใบไม้
ปรุงกลิ่นหอมพื้นถิ่น
ถนอมนวลกลีบงามแห่งเผ่าพันธุ์
ลมพัดอ่อนโยน
ใบไม้พลิกไหว
ดอกไม้หลบหน้า
เขินอาย
ดวงตะวันฤดูหนาว
ส่องแสงทาบทา
ทั่วท้องทุ่งตะวันออกเฉียงเหนือ
วันใหม่ของโลกเก่า
มอบความอบอุ่นแผ่เผื่อ
ลมพัดกระหายหิว
ฉีกตัดใบไม้ ปลิดปลิว
แสงเช้าถูกเมฆหมอกกักกั้น
วันเก่าของโลกใหม่
ดอกไม้ไร้ที่ซุก.
