คิดในทุ่งแบบง่ายๆ
มีเวลา ร้องลำฉ่ำหู
มีเวลา ไหว้เสียงสายลมพัดใบสะแบง
มีเวลา บูชาเสียงนกนาร่ายลำนำนิราศ
มีเวลา คารวะแสงเช้าต้องเม็ดน้ำค้างบนใบหญ้า
มีเวลา หัวเราะดังๆ
มีเวลา ยิ้มแก้มปริ
มีเวลา ร้องให้โฮเป็นเพลงยาว
แต่ ไม่เคยเหงา ไม่มีท้อ
กี่ปี กี่ทศวรรษ
ไม่รู้จักโรคซึมเศร้า
ไม่รู้ว่าทำไมคนเราต้องฆ่าตัวตาย
ไม่รู้จักการโกรธ เกลียดชัง สาปแช่ง ทำลายล้าง
ไม่รู้จักการโกงกินและหมกเม็ด
ไม่รู้จักการดูถูก ตำหนิ ด่าว่าแต่คนอื่น
ไม่รู้จักแผนการยึดครอง กักขัง เข่นฆ่า
ไม่รู้จักยุทธการกดทับ เหยียบย่ำ บดขยี้อย่างแสบสันสามานย์
ไม่รู้จักการพูดเอาแต่ดีแต่เด่น ส่วนการกระทำ เอาแต่เลวแต่ทรามแต่ทรุด
ไม่รู้จักการประจบเลียจนลิ้นยาวกว่าขบวนรถไฟดีเซลรางใกล้ปลดระวาง
ไม่รู้จักตำแหน่งแห่งที่ ค่าต๋ง ค่าส่วย ค่าหัวคิว ค่าคุ้มครอง...
ไม่รู้จักการใช้อำนาจบาตรใหญ่เบ่งอ้างอำพรางร่างซาตานพันธุ์อมตะ
ไม่รู้จักการหลอกหลอนโฆษณาชวนเชื่อสี่ซ้าห้าเวลา ต่อวัน ต่อชั่วโมง ต่อนาที
ไม่รู้จักการให้ร้ายบ่ายเบน เกณฑ์คนเป็นโล่ อำใครเล่น แบบกลวงปนกะลา
ไม่รู้จักหน้าไหว้เป็นพิธี หลังหลอกเป็นการเป็นงาน
ไม่รู้จักหน้าเนื้อโลดแล่นยิ่งละครรัก ใจเสือดุจตำนานมีชีวิตตรงหน้าสาธารณะ
ไม่รู้จักจัดฉากสร้างอีเว้นต์การกุศลบ่ายบังเบื้องหลังอำมหิตผิดมนุษย์
ไม่รู้จักการเฉยเมยต่อเคราะห์กรรมผู้คนรอบข้าง
ไม่รู้จักวิธีการตระบัดสัตย์ง่ายๆ ธรรมดาๆ เช้าเย็น
เด็กนอนบนหลังควายยามเย็น
ชมทุ่งสีข้าวสุกเหลืองอร่าม
ชื่นในทุ่งข้าวเขียวคำรบสองด้วยลูกข้าวขึ้นขจี
ณ ที่ตั้ง
กลางทุ่งรักทุ่งฝันนิรันดร์นั้น
|ทางหอม
พุธ.16.12.2563
