โคน ผุๆ
กก กลวงๆ
กิ่งบ่มีก้าน บ่มีใบ
ควรเรียกสิ่งใด
ข่อยเอย
ข้าแห่งงานในนาดิจิตอลสูงส่ง
ทาสของสวนออนไลน์ศักดิ์สิทธิ์
ยังกราบไหว้บูชาเกียรติศักดิ์อมตะ
โคลน หญ้า ฟาง ควายนา รอยตีนทั้งสิบนิ้ว
โชยไกลเหงื่อบำรุงรัก
ในม่านหมอกสาบสางของซากศพ
ล้ำคำปดประหลาดประโคมก้อง
ในชุดประดับยศยิ่ง
คล้ายรีทวิตวินาทีนิรันดร์สังวาสโมงยามพิการพิกล
มิภาคภูมิชวนหลิงแลแม้ลมหายใจตัวเองสักเสี้ยวลิ้นมดแดงดิน
กลับบอดใบ้ถึงแก่นแกนยุงยางสัก...
ขณะร่ายล้อมด้วยลิ่วล้อไอโอนับพัน
กวีหนุ่มเจ้ารู้ดี ใช่ไหมเล่า
เจ้ารู้ทะลุทรงพุ่ม เปลือก กระพี้ เนื้อ จนสิ้นแก่นแกน
ยอมร่ำไห้สุดเสียง ขณะมือทั้งสองกำหมัดแน่นสั่นสะทก
มิรู้ได้ว่า คำก่นด่าประณามหยามเย้ยไยไพใดๆ
จักอยู่ ณ ทิพย์พิมานสูงกี่ชั้น
ปลดเปลื้องปล่อยจากคุกมหาวิบัติตระบัดสัตย์กี่ชาติกี่ภพ
จึงจะสาสม
กับซาตานอเวจีผีเปรตพันปีมาเกิดมาก่อการณ์คล้ยโควิดระบาด
หมู่หนึ่งน้อยนั้นได้
|ทางหอม|
พุธ 2 ธันวา 2563
