ผู้ถ่วงดุล

โอ ผลแห่งความเชื่อมั่น

จักรวาลแคบลงถนัด 

ทุกอณูสัมผัส
เยือกเย็น ยิ้มแย้ม

เธอติดกับขั้วแม่
ผูกธาตุสัมพันธ์ 
เหมือนยังเขลาขลาด
คล้ายกัดกร่อนกตัญญู

น้ำหนักรักแท้ถ่วงดุล
กี่พลังวาตะก็คารวะ
ใครกันเล่าเพ่งพบ
สงบตลอดสายทางชีวา

พลอยสะอ้านวัยละอ่อน
มรกตสกัดวัยหนุ่มสาว
ค่อยขับทองวัยสะท้อน

เธอหล่อเลี้ยงผู้ผ่านทาง
น้ำใจผู้ฝึกตื่น ชื่นกมล

|คำแต้ม by ທາງຫອມ|
พ. ๒๗ พฤศจิกา ๒๕๕๖

------------------------------

|เล่าตามคำแต้ม|
หมากไม้บางชนิด

"ไม่เคยรู้จักหรอก" เขาพูดเหมือนจะสารภาพ "กระทกรก เสาวรส อะไรนี่" พลางจ้องตาคู่สนทนา "ใช่! เมื่อสักสิบปีมานี่เอง ที่เขาฮิตกินน้ำปั่นผลไม้ และต่อด้วยกาฟงกาเฟกาแฟ"

ผมกับเขาช่างเหมือนกันยังกะแกะ ไม่ปักใจตามหรือสันเด๋อสันเดิดกับแฟชั่น ผิดกันก็แต่เรื่องที่แฟชั่นรอบข้างมาจุดไฟให้คิดทำ เขาอาจไม่ยอมเรียนรู้มัน รู้แล้วผ่านเลยไป แต่ผม รู้แล้วอยากรู้ถึงแก่น มันคืออะไรแน่นะ

ร้านอาหารในยางชุมน้อย เมือสักยี่สิบห้าให้หลัง มีไม่กี่ร้านที่พอจะรับรองแขกคน ที่มีตำแหน่งขีดขั้นได้ หนึ่งในนั้นคือ ร้านป.แป๋ว เป็นร้านของผู้หญิงแกร่งเมียครูเกษตร

ครูสอนปลูกพืช ตอนกิ่ง ทำนา ทำอาหาร ผู้ปลูกฝังแนวคิดรักษ์ป่าบูชาธรรมชาติแก่ผม เมื่อครั้งเรียนป.ปลาย ครูศิริพงษ์ ทองแสง ชื่อที่เด่นขึ้นมาในทรงจำ

ผมไม่เคยไปนาไปสวนเกษตรของครู แต่อนุมานเอาว่า ต้องมีพืชผักและไม้ดอกไม้ผลงอกงามดี ด้วยทักษะความรู้และประสบการณ์ด้านเกษตรของครู บวกกับความขยันหมั่นสร้างสา 

ผลผลิตจากนาสวนของครู ป้าป.แป๋ว นำมาประกอบเป็นอาหารขาย เจ้าน้ำเสาวรสนี่ก็ด้วย อย่างที่กล่าว แค่สิบปีมานี้ล่ะ ที่ผมเริ่มรู้จักหมากไม้ชนิดนี้ ก็จากร้านป้า ป.แป๋วนี่เอง

ความทรงจำเรื่องหมากไม้ของผม มันเป็นความทรงจำของคนท้องนาป่าเห็ดป่าใหม่ป่าละเมาะ ดงหัวนา รู้จักพวกหมากยางเครือ ผีผ่วน ลอมคอม ส้มลม หว้าแล้ง หว้าดำ หว้าสีชมพู ส้มมอ หมากหาด ขามป้อม... พวกนั้น  

นา ป่า สวนวัยเด็กของผม ไม่มีเสาวรส หรือ กระทกรก ผ่านหู ตา และหัวใจ

อย่างไรล่ะ อยู่ๆ วันดีคืนดี ก็ได้หมากสุกเสาวรส มาแกะหว่านเมล็ดไว้โนนเถียง แน่นอน เสาวรสมันก็พึ่งรู้จักผม ก็เมื่อสี่ห้าปีมานี้ เช่นกัน

"สบายดีเพื่อนหมากไม้" เขาในตัวผมทักทาย วันไปชมสวนเถียงนา ต้นฤดูหนาว คราวข้าวกำลังใกล้สุกเหลืองกล้วย รอฤดูเก็บเกี่ยวหวนมาอีกคราหนึ่ง

|คีต์ คิมหันต์

พฤ. ๒๒ ตุลา ๒๕๖๓