ไอเย็นในใจใครห่อรัก
ระหว่างวันอันมืดมน
แสงในใครส่องทางห่วงใย
ระหว่างทางกำแพงภูผากั้น
อุโมงค์ใครเจาะขุดให้ความหวัง
ระหว่างแผ่นดินแล้งเข็ญเป็นทะเลทราย
โอเอซีสใครผุดแผ่เผื่อเอื้อน้ำและอาหาร
ระหว่างหัวใจหม่นเศร้าใกล้สูญลับหลับและดับ
สีสันชีวิตชีวาแห่งรอยยิ้มใครปลุกให้ตื่นเติมต่อลมหายใจ
ระหว่างนั้น
ใครกันดั่งต้นไม้วิเศษ
ต้นสุดท้ายในแผ่นดิน
ให้ร่มเงา
ให้ยอด ใบ ดอก ผล
เตือนว่า อย่างไรเสียก็อย่าถึงขั้น
"ยากจนจิตวิญญาณความเป็นคน"
