เลือดรัก
เรื่องสั้นโดย คีต์ คิมหันต์(พฤ.08.06.2566)
บุญกองนอนมองเลือดที่ไหลจากแขนของตน
ผ่านท่อยางลงถุงข้างเตียงผู้บริจาคโลหิต
รอยยิ้มของเขาหลบรออยู่ข้างในลึก ๆ
ยังกังวลใจในอาการของคนเจ็บที่เขาช่วยพามาส่ง
"เลือดของเราจะสามารถช่วยเจ้าได้บ่นอบัวคำน้อย" (5)
เหตุการณ์ตอนนี้ทำให้เขาได้บรรลุเป้าหมายที่ตั้งใจไว้
"ได้ให้ ดูแลบัวคำสักครั้ง" แม้เวลาจะล่วงเลยมานับยี่สิบกว่าปี
เป็นเวลาที่แม้เธอไม่ร้องขอ แต่มันจำเป็นจริง ๆ
เขาสัมผัสถึงความสุขล้ำลึกข้างในในอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
แม้เขาจะเคยทำดีกับใคร ๆ มาไม่น้อย (10)
แต่การถ่ายเลือดมอบให้เธอครั้งนี้อาจจะต้องลุ้นผล
"ขอให้ได้ผลดี ให้บัวคำพ้นขีดอันตรายโดยเร็วเถิด"
"เดี๋ยวจะถอดเข็มเจาะแล้วนะคะ"
ว่าแล้วมือนิ่ม ๆ ก็แกะผ้ากาวออก
ดึงเข็มออกแผ่วเบาแล้วใช้สำลีกดตรงรูเข็ม (15)
"กดสำลีตรงนี้ไว้สักครู่ สักสามถึงห้านาทีนะคะ
เดี๋ยวพยาบาลจะเอาเลือดไปให้คุณหมอ
ใช้รักษาคนป่วยตามประสงค์ค่ะ ขอบคุณค่ะ"
บุญกองมองตามหลังนางพยาบาลสาวจนลับตา
"ขอให้บัวคำหายดีในเร็ววันด้วยเถิด สาธุ สาธุ สาธุ" เขาภาวนา (20)
จู่ ๆ ภาพห้วงวันวานอันแสนหดหู่ก็ย้อนมาสะกิดใจ
หลังค่ำคืนเจ้าโคตรมาขอสาวเป็นเมียให้เขาเรียบร้อย
ย่ำค่ำคืนต่อมา เป็นคืนแรกตามธรรมเนียมหมู่บ้าน
ที่เจ้าบ่าวบุญกองจะขึ้นบ้านเข้าห้องเจ้าสาวบัวคำน้อย
และจากนี้ไป บ้านนี้ก็จะมีลูกชายมาช่วยงานนาสวนอีกคน (25)
สถานะเจ้าบ่าวฝึกหัดนี้จะกินเวลาหนึ่งปี ก็จะถึงกำหนดวันแต่งงาน
แต่อนิจจาชีวิตมีอุปสรรค ความพยายามที่จะร่วมหอลงโรงของเขา
ไม่อาจสมประสงค์กับเจ้าสาวที่ผู้ใหญ่จัดแจงไว้ให้ได้
"น้อยบ่พร้อม นอนนำบ่ได้บ่เป็นดอกเด อ้ายทิดกองบ่ต้องมาอีกเดอ"
งานแห่งค่ำคืนของบ่าวสาวในห้องส่วมจึงหยุดลงตรงคำ "อ้ายน้อง" (30)
ส่วนงานนาสวนของบ้านนาง ยังมีทิดกองมาช่วยงานอย่างแข็งขันสม่ำเสมอ
แต่ก็เฉพาะปีนั้นปีเดียว แม้จะเป็นปีที่หอมแดงมีราคาแพงที่สุดในรอบสิบปีก็ตาม
******
บุญกองกำลังใช้มีดพร้าตัดต้นกล้วยเป็นท่อน ๆ
แล้วสับแบ่งเป็นชิ้นเล็ก ๆ แล้วจึงค่อยกำหว่านลงน้ำ
ให้ปลาที่ผุดดำว่ายรอในคลองน้อยขุดด้วยมือที่กลางสวน (35)
เสียงฝีเท้าผู้ใหญ่เดินเนิบ ๆ ช้า ๆ มาในร่องสวนกล้วยแกมมะขามมะม่วงมะยม
ดังแว่วมาเบา ๆ แต่เขาไม่ได้ยิน ไม่ได้สนใจ
เพราะจิตใจเขาจดจ่ออยู่กับงานตัด-สับ-ตัด-สับ หว่าน
จนเจ้าของเสียงฝีเท้ามายืนนิ่งอยู่ข้างหลัง
ประชิดตัวคนสวนหนุ่มโสดอายุครึ่งศตวรรษพอดี (40)
"อ้าย--- อ้ายทิดกอง" น้ำเสียงแหบสั่นเครือกลั้นสะอื้น
สายลมยามเช้าโชยกลิ่นหอมของดินหญ้าและมวลสรรพสิ่งในสวนฟุ้งไป
หลังคืนฝนชโลมไล้ชะล้างฝุ่นฝ้าเกาะติดใบบาง เติมความฉ่ำชื่นเย็นทั่วอาณา
หญิงสาววัยกลางคนเพิ่งฟื้นป่วยเผยยิ้มแห้ง ๆ แต่งามกว่าดอกไม้ทั้งสวนสวรรค์
"มื้อนี่ อ้ายทิดกองยังฮักน้อยคือเก่า คือตอนนั่น ยุแมนบ่" (45)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น