27 ปี กับ แต่ละขวบปี หรือ ครบรอบปี รอบนี้ จริง ๆ คิดอะไรอยู่
เรื่อง : ทางหอม
ภาพประกอบ : บ่าวทิ Baawthi
บ่อยากเว่าหลาย แต่ก็อดเล่าไม่ได้
เขาคนหนึ่งทำงาน
รับเงินเดือนมา 27 ปีเต็ม วันนี้
หลายเรื่องราว หลากรสชาติ
แต่เหมือนพายเรือในอ่าง
เข้ากันดีกับสำนวนของผู้เฒ่า
ลาวฝั่งขวาแม่น้ำของที่เขาเคยสดับ
"หักไม้หมิ่นบักเขีย
พายเฮียน้ำเข้าหม่า"
อันหมายถึงคนยุคปลายพุทธกาล
คือ 2500 ปีเป็นต้นมา และต่อ ๆ ไป
ที่จะทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่
ทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยาก
ทำเรื่องสวยงามมีคุณค่ามากให้เป็นเรื่องน่ารังเกียจน่ารำคาญใจ
มองอีกมุม
คนยุคเราและยุคต่อ ๆ ไป
ความคิดหลักจักถูกย้ายที่
จากคิดให้ตนและสังคมได้ประโยชน์
ได้พบพานความสงบสุข
กลับจะคิด
ให้ระบบที่ไร้ชีวิต
ให้กฎเกณฑ์ที่สร้างภายหลังเลือดเนื้อเชื้อไข
ด้วยแรงขับและเงื่อนไขผลประโยชน์
แห่งความโลภความโกรธความหลง
พลิกให้เรื่องราวสามัญแสนใสสะอาด
กลายเป็นเรื่องราวอันชวนสงสัย
ในรอยเปื้อนกระด่างกระดำอำพราง
เพียงเพื่อให้ตัวตนอำนาจผลประโยชน์
ในหมู่ตนของตน ๆ ที่มีเพียงกะจิริด
ในองคายพของสังคมใหญ่
ได้ยืดอายุยืนยาวออกไปชั่วกาลนาน
คุมครอบคนทั้งหลาย
ให้ศิโรราบกราบกราน
ราวหุ่นยนต์โปรแกรมสำเร็จรูป
ในยุคโบราณไกลโพ้น
ทบทวนชีวิตในรอบ 27 ปี
แห่งการงานในระบบระบอบ
เขาลงแรงงานเก็บกำขี้ลังเงีย
เพื่ออันใดกันเล่าหนา
เพื่อส่งเมือถวายหุ่นโมเดลสังเคราะห์
ตามลำดับสายชั้น
อันดูเหมือนจะไกลกันคนละโลก
กับการงานแห่งเกียรติยศมนุษย์
เพื่อดูแลช่วยเหลืออุ้มชูพี่น้อง
ผู้เสียหยาดเหงื่อทุกหยาด
ส่งเซ่นเป็นเสบียงคลัง
เลี้ยงดูเขาและคนอื่น ๆ
ทุกเมื่อเชื่อวัน...
หากการหยัดยืนบนผืนนาอุดม
ด้วยการปล้นปุ๋ยจากที่นาแปลงอื่นมา
เป็นความเลวร้ายน่ารังเกียจ
การงานที่มุ่งสนองคำสั่งหวังกวาดต้อนรีดไถ
ก็เป็นความเลวร้ายไม่ยิ่งหย่อนกว่ากันดอก
อันการลงมือลงแรงใด ๆ
ตามสายพานงานคำสั่งใด ๆ
เพียงเพื่อใครบางใคร ๆ
เพียงเพื่อผลประโยชน์บางใคร ๆ
ย่อมเข้าข่ายการงานอันโสมม!
เขาในสภาพคล้ายหุ่นไล่กา
โพกผ้าตาหม่อง
กลางทุ่งนาสีเทาอดทรายแดงแห้งกรัง
จึงควรหาหนทางเลี่ยงเสีย
จึงสมควรหาทางแก้ไขเสีย
และหากถึงที่สุด
จึงถึงกาลละลาพาจากไกลเสีย.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น