ทุกเช้า ทุกสาย ทุกบ่าย ทุกเย็น
โลกยังวนเวียน เวียนว่ายไม่รู้ทางสว่างแจ้ง
...ท่านผู้ฟัง ท่านผู้ชม...อย่างไรก็ต้อง...ก็ควรจะ...
ไม่เช่นนั้นแล้ว....
เพื่อสังคม...บ้านเมือง...
รู้ดี รู้กระทั่งว่าอะไรเป็นอะไร ๆ ใคร ๆ อย่างไร ๆ
ราวกับอาวตารจากฟ้ามาดิน
หน้าที่เว่าจาพูดต่อหน้ากล้อง กระจายไปทั่งปฐพีทุกขอบฟ้า
นั่งดูเรื่องราวในคลิป อ่านตัวหนังสือในหน้ากระดาษ
เคยไปไหนไกลสุด นานสุด
อย่าว่าอย่างนั้นเลยท่านเอย
หากคำเว่าท่านพาดพิง ด้อยค่า ดูถูกดูหมิ่นถิ่นแคลน
จนอยากจะสั่งจะสอนชาวดินกินกับหญ้า...
ได้โปรด ขอสักเดือนก็ดี สักครึ่งปี หรือสักปีเถิด
ไปเป็นชาวดิน นอนกับดินกินกับหญ้า
จะได้เห็น ได้สัมผัส ได้รู้ ได้เข้าใจ ได้อืมมมม....
จากนั่น จะกลัยมาเว่าจาต่อหน้ากล้องอีกก็เชิญ
เมื่อมีข่าวพี่น้องชาวดินมาอยู่ตรงหน้า
จะคอยดูคอยฟังว่าคำจาเว่า
จะยังเป็นเทวดาอาวตารมาสอนสั่งอย่างเคยไหม
หรือว่าจะค่อยๆ คิด ค่อยๆ อธิบายไปตามเรื่อง
มิต้องใช้สายตาสวมชุดเหลืองชุดสูทบนหอคอยอีก
ใช้ใจ ใช้สติ ใช้ความเท่ากันเทียมกัน ค่อยๆ เว่าจา
ไม่มีใครดีเด่นดังโด่งเกินใคร
ไม่มีใครไม่อยากรวยอยากสบาย
ไม่มีใครไม่รู้คิดไม่รู้ค่าตนค่าคนอื่น
เพียงแต่บางครั้งบางครา
อะไรๆ สิ่งใดๆ ก็ไม่เป็นไปอย่างที่ใจคิดใจวาดหวัง
มันทลมีที่มา มันที่ฐานมีทุนของมัน
มันมีทางมีท่ามีคลองมีห้วยมีหนองมีเซมีลำมีสายของมัน
บางอย่างมันแก้ไม่ได้ มันแก้ยาก มันมิอาจแก้ด้วยตัวเองได้
ถึงจะอยากแก้อยากเปลี่ยนแปลงอยากให้มันดีมันงามมีเป็นไปในทางวัฒนะ
ถึงจะอยากได้อยากดีอยากมีมั่งดั่งใครเขา
โปรดเข้าใจบ้างเถิด โปรดเผื่อใจบ้างว่า
หากเป็นคุณๆ ท่านๆ ในภาววิสัยอย่างนั้นๆ
อัตวิสัยของคุณของท่านจะเป็นเช่นไร
จะออกมาดีงามอย่างที่ท่านเจตนาสอนสั่ง
หรือจะมุ่นอุ้ยปุ้ยคือกันกับเฮา
คำเว่าเอยคำเว่าจาว่าให้ว่าร้ายว่าสอนสั่งถั่งโถม
ปานดินภูสไลด์ยามฝนห่าใหญ่ตกถล่มทลาย
โอคำพูดต่อหน้ากล้อง
โอความหวังดีปนลระสงค์ด้อยค่า
อาจโดยรู้ตัวไม่รู้ตัวก็ดี
ขอจงกลายเป็นเพียงในนิยายนิทาน
ขออย่าได้ขยายเชื้อพิษเชื้อโรคร้ายต่อไปอีกเลย...
ทางหอม
พฤ.2 มิ.ย. 2565