บทที่ ๔ จดหมายจากเมืองใหญ่
ขณะตัวเอกทั้งสองของเฮา กำลังนอนอาบแดดอุ่น เพลินนับดอกสะแบงหล่นระบายพื้นห้างไม้ ในยามสายของวันหยุดปลายเดือนสุดท้ายของปี จักรยานของบุรุษไปรษณีย์ก็มาจอดอยู่ข้างล่างแล้ว
ยิ้มรับจดหมายซองสีน้ำตาล ขนาดกว้างสองฝ่ามือเรียงต่อกัน กลับขึ้นห้างมา มองเห็นหลังบุรุษไปรษณีย์หนุ่มหลบลับหายไปกับมุมถนน ตรงซุ้มดอกส้มหมั่งข้างกระท่อม
จดหมายลายมือตาแพง ที่บักข่อหล่ออ่านให้เพื่อนกะปอมก่าของเขาฟัง ในสายวันนั้น มีเนื้อความดังนี้
ที่บ้านพักในเมืองใหญ่กวมแม่น้ำเจ้าพระยา
20 กรกฏ ปีคึดฮอดบ้าน
ถึง ข่อหล่อหลานรัก ผู้อยู่แคมห้วยครก ระหว่างแม่น้ำมูน-ชี
ป่านนี้หลานคงใหญ่เป็นหนุ่มน้อยแล้ว สองหรือสามปีแล้วนะ ที่น้าบ่ได้ส่งข่าวทางจดหมายมายาม
ชีวิตในเมืองใหญ่ นอกจากลางานเดินทางท่องไปในโลกกว้าง ก็มีหนังสือนี่แหละช่วยเติมพลังใจให้สู้งานต่อได้อีก
น้ามีหนังสือใหม่มาฝากนะ ลองอ่านดู
คนแต่งบอกไว้ว่าเขียนจากเรื่องจริง ตอนที่เผิ่นเป็นเด็กหนุ่มไปอยู่อเมริกา ทำงานหาเงินเรียนเอง แต่ก็มาโดนจับ ชีวิตในคุกในค่ายจึงเป็นเรื่องราวชวนติดตาม
คนเราไกลบ้าน ไกลญาติมิตร ในยามคับขัน สิ้นไร้ทางสู้ เจ้าว่าเขาจะรู้สึก นึกคิดอะไร อย่างไรบ้าง?
บางครั้งจิตใจคนเราก็ต้องการบททดสอบที่หนักหนา มันจึงจะตื่น รู้ และยอมรับการก้าวออกไปจากกะลาอันเก่าแคบ…
เอาไว้อ่านตอนเรียน มอห้า เด้อ หากหลานคึดว่า วัยส่ำเจ้ายังไม่เหมาะจะอ่าน นักเรียนเก่าอเมริกรง ที่แต่งโดยเด็กหนุ่มบ้านนอกไทร้อยเอ็ด ผู้ทำงานเป็นบ๋อยโรงแรมเก็บเงินไปเรียนอเมริกา วันจะบิน คนรอบข้างที่ไม่รู้เรื่อง ยังเย้ยหยันอยู่เลยว่า “ส่ำเจ้า อย่ามาเว่าให้งึดหลาย” นั่นก็เพราะสมัยนั้น ถ้าไม่รวยจริง ไม่สอบได้ทุนของรัฐ ก็ยากคักแหน่ที่ใผจะไปเรียนถึงเมืองนอกเมืองนาได้ เออ น้าเกือบลืม อดีตนักเรียนเก่าอเมริกาคนนี้ใช้นามแฝงว่า รอน โพนทอง ว่าส่านนนน
ไว้พ้อกันปีใหม่ เด้อหลาน
คึดฮอดเจ้าเท่าจ่อ-กระด้ง-กะต่า...
น้าสาวนักเดินทางคนงาม
ปล. เขียนไว้ดนนาน แต่หัวก่าส่งมา ย่อนว่าคาเลาะยุ555
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น