ตาข่ายใยแมงมุมช้อนไว้
แสงเช้าต้องกลีบ
เศษใบหญ้าลอยค้างข้างๆ
เป็นบทสนทนา
ของการปลิดปลิว
ในเปล่าเปลียว
มีปลื้มปริ่ม
ในร่วงลา
เป็นคือเส้นเฟียงข้าวในทางทราย
ใต้ฮ่มเงากกส้มแบงนา
นอนเย็นเป็นหุ่น
แล้วค่อยๆ ละลาย
ผสานในเนื้อดิน
...
บ่มีชื่อ
บ่มีใผคึดเห็น
...
แม้แต่สายลม
ที่เคยต้องสัมผัสผิวแผ่วนั้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น