วันคืนค้อย
ลอยไปคือปุยนุ่น
เบิ่งเห็นหมอนหน่วยนั่น
ฝีมือแก้ว อีแม่เฮา
คราวยังน้อยหนุนหมอนแนมเมฆ
เสกคาถาหมื่นถ้วน เห็นดงไม้ดอกแม่นหอม
มันปาย้อย ฮ่ำฮอนคึดอ่าน กูเด
ฝนเมษา ลมฟาดฟุ้ง
บักม่วงสุกหน่วยน้อย
เก็บบ่ายข้าว
ยามนี้ สิแวะยาม ยุเด
คลิก ฟังเพลงกันครับ ที่สุดของรัก คือเห็นความงาม เป็นความจริงล้ำค่า ที่สุดของเข้าใจ คือแสงเช้าสาดต้องยอดยางนาต้นใหม่ เป็นความปรารถนาผ่องพริ้...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น