วันเสาร์ที่ 14 ธันวาคม พ.ศ. 2562

อย่ารักกวีเลย


อย่ารักกวีเลย
พวกเขาแค่ทวงความยุติธรรม
ในโลกสมมติผ่านถ้อยคำละมุน

จงรักแผ่นหลังอาบเหงื่อ
และดวงตาแววหวังของเขา
ขณะขุดดินป้านคันแทอยู่ท่งนาหนองหว้า

4 ความคิดเห็น:

  1. ฉันเดินผ่านอดีตมาไกล
    จนไม่สามารถกลับไป
    ที่ๆเดิมได้อีกเพราะ
    ฉันต้องเดินในปัจจุบัน
    (นส.เมธาวี เมืองสนาม ม.6/14 เลขที่ 27)

    ตอบลบ
  2. ความผิดพลาดใช่ว่าจะแย่
    ไม่จำเป็นต้องลืมจนสิ้น
    เก็บไว้เป็นประสบการณ์
    ได้เตือนใจในวันข้างหน้า
    (นส.สุภัสสร กะนะหาวงศ์ ม.4/8 เลขที่ 28)

    ตอบลบ
  3. เวลาเป็นสิ่งมีค่า
    เมื่อหายไป
    ไม่มีใครซื้อมาได้
    (น.สรัญชิดา​ บุญรมย์​ ชั้นม.4/13​ เลขที่32)​

    ตอบลบ
  4. การที่เราเล่าเรื่องบางอย่าง
    ก็ไม่ได้ต้องการคำแนะนำ
    แค่ต้องการคนฟัง
    ที่เข้าใจเราก็พอ
    (นางสาว พิจิตรา ทวีพัฒน์ ม.4/5 เลขที่ 25)

    ตอบลบ

ที่สุดของรัก

คลิก ฟังเพลงกันครับ ที่สุดของรัก  คือเห็นความงาม เป็นความจริงล้ำค่า ที่สุดของเข้าใจ คือแสงเช้าสาดต้องยอดยางนาต้นใหม่ เป็นความปรารถนาผ่องพริ้...